M.Scott Peck, "Kötülüğün Psikolojisi" isimli kitabında " insanları kötü yapan, kötü şeyler yaptıklarını kabul etmemeleridir" diye tanımlıyor kötülüğü, dahası kötülüğün bugüne kadar üzerinde durulmayan bir psikolojik rahatsızlık olduğunu söylüyor. Bu söylem doğruluğu kabul edildiğinde, ki benim görüşüm doğru olduğu yönünde, kişinin kendisiyle yüzleşmesini zorunlu hale getiriyor. Kötülük, mutlaka birilerine, görülebilir, adı konulabilir ya da tarif edilebilir bir zarar vermenin ötesinde, davranışların ile yüzleşmeden kendi iradeni kibirle bezeyerek olan biten hiçbirşeyin sorumluluğunu almaksızın ben merkezci bir yaklaşım ile sadece kendini düşünmektir. Basitçe söylemek gerekirse kendi başarımız, konforumuz, mutluluğumuz adına başkalarının duygularını yok sayarak hareket etmek ve bu yok saymaları tekrarlarken hiç rahatsızlık duymaksızın kendimize ve çevremize yalanlar söyleyebilmektir bizi kötü yapan. Oysa bu söylediklerim ne kadar hayatın içinden değil mi;
- Övgüleri toplayabilmek, belki de bu durumdan bir terfi veya prim alabilmek için yardımcısının yaptığı bir projeyi sahiplenen yönetici
- Herhangi birinden duyduğu güzel bir fikri parlatarak kendi fikriymiş gibi söyleyen herhangi birisi
- Kendi özensizliği nedeniyle çocuğunun duygularına ve isteklerine gözlerini ve kulaklarını tıkayan ebeveynler
- Sürekli kale önünde penaltı yaptırarak emek hırsızlığı yapan bir futbolcu
- Kendi çocuğu başarılı olsun - kendisi de bununla egosunu doyursun- diye sınav sonuçlarına müdahale edilmesine seslerini çıkarmayan veliler
-Çok çeşitli sebeplerle anne- babalarına çok sayıda yalan söyleyen yetişkin çocuklar
Görmeyen, duymayan en önemlisi düşünmeyen ve kendisi ile yüzleşmeyen, yaptığı hatalı davranışlarda sürekli kendisi dışında sebepler arayan bolca mazereti olan sayısız insan...
Siz ne düşünüyorsunuz, sizce kötülük ne?
Yaptığınız bir kötülüğü kabul edecek kadar cesur musunuz?
Bu cesareti gösterdiğinizde kendinize dair kocaman bir adım attınız demektir.
