Sevgili Dünya
Kadınlar Günü,
Merhaba. Senden yeni
haberim oldu. Muhtarın gelini görmüş seni televizyonda, o söyledi. Herkes
senden bahsediyormuş, bizde televizyon yok, babamgillerde de yoktu, belki
ondan, senden daha önce haberim olmadı. Kızı ayağımda sallarken ben de sana iki
satır yazmak istedim. Hani öyle kadınlar günü falan denince kendimi sana bir
yakın hissettim. Bizim buralarda iş, güç, bebeler dışında pek bir şey
konuşulmaz, hoş konuşmaya vakitte olmaz, fakat benim anlatmaya, anlamaya,
konuşmaya ihtiyacım var. Beni dinler misin? Ama peşin söyleyeyim, yazım pek
öyle güzel sayılmaz, üçüncü sınıfa kadar gittim okula, işte o ara ne
öğrendiysem.
Olan biten
şeyleri bazen hiç anlayamıyorum, anlamak istemediğimden değil, anlamaya
uğraşıyorum ama aklım ermiyor. Mesela, anamın beş tane erkek bebesi okula
gitti, okulu bitirdi, hatta üç tanesi daha yüksek okudu da, biz üç kız niye
okula gönderilemedik hala anlayamıyorum. Ben severdim okulu, sıraya oturdum mu
bir gurur olurdu içimde, önemli şeyler yapan birinin gururu, anlıyor musun?
Nevin öğretmen vardı, uzun, kestane saçlı, yemyeşil gözlü, onu da çok severdim.
Çabuk öğrenirdim, doğru diyorum, inan bana, Nevin öğretmen aferin derdi bana sık
sık. Ben çok küçükken dayım geldiydi kasabadan, bir şey getirdiydi yemelik, adı
helvaymış, böyle fıstık vardı içinde bol, anam kesip bölüştürdüydü bize, nasıl
güzel, yavaş yavaş yediydim hemen bitmesin diye. Hiç unutmadım tadını, hah işte
her aferini duyduğumda tekrar ağzımda o helvanın tadını duyardım. Hep aferin
desin diye, ineği kürürken, sütü sağarken, tarladayken falan hep derslerimi
ezber ederdim. Sonra babam bir gün “büyüdü” dedi anama, “öğrendiği yeter” dedi,
okul açılacakken beni uzak köydeki büyük teyzeme gönderdiler, yardım için. Geri
geldiğimde okul başlamıştı, Nevin öğretmen biraz geldi gitti ama babamı ikna
edemedi. Böylece ne aferin kaldı, ne de helva tadı, utandım biliyor musun,
Nevin öğretmeni görünce hep yolumu değiştirdim. O zaman anlamamıştım neden
utandığımı, şimdi sana yazarken fark ettim, ben çaresizliğimden, acizliğimden
utanmıştım.
Bizim buralarda
kızlar hemen büyür, her yaşa göre bir iş vardır. Mutlaka ilgilenilecek küçük
bir kardeş, bakılacak hayvan, biçilecek ekin, yolunacak ot, temizlenilecek ev
vardır. Kardeşlerimiz oyuncak bebeklerimiz gibidir, analığı ilk onlarda öğreniriz.
Ben akşam yattım mı hayal kurardım. Bir kere çok hasta olduydum, büyük yere
hastaneye götürdüydü babam, sanki başka bir dünyaya gelmiştim. Etrafıma
bakarken hastalığımı bile unuttuydum. Ne çok araba vardı bir bilsen, hele böyle
elmadan daha kırmızı gözlerimi kamaştıran bir tane gördüydüm, bak onu da hiç
unutmadım, helvanın tadı gibi anlıyor musun? İşte hayallerimde hep o arabada
olurdum, inanmayacaksın bazen kendimi şoförün olduğu yerde bile görürdüm, böyle
cam açık, saçlarım uçuşuyor, çiçekli bir entari var üstümde, iki tarafı
ağaçlıklı bir yolda sürerdim arabayı. Nasıl anlatsam, içim bir hoş olurdu, hani
ruhum bedenimden çıkmışta, tüm dünyanın efendisi olmuş gibi, her şeyi
yapabilecek kadar özgür anlıyor musun?
Sonra bir gün
görücü geldi eve, anam dediydi gelecekler diye. O zaman daha küçüğüm,
anlamadığım bir şey de bu, hatırlıyorum neden diye sordum kendime, niye şimdi,
neden Halil abi? Bizim buralarda başlık var biliyor musun, kız babasına para
verirler kızı verirken. Benim için de verdiler, hiç dillendirmedim ama şimdi
sana söyleyebilirim, kendimi satılmış bir mal gibi hissettim hep. Zaten bana da
satın alınmış bir mal gibi davranıldı hep. O ayıp işten sonra en çok ne zor
geldi bana biliyor musun, Halil abinin anasına, “ana” demek, alışmak öyle zor
oldu ki. Şimdi alıştım, bir sürü şey gibi “ana” demeye de alıştım. Şimdi bana
da “ana” diyecek bir bebem var.
Artık hiç hayal
kurmuyorum, kuramıyorum, sanki kursam canım yanacak anlıyor musun? Asla
olmayacak bir şeyi özlemek nasıl olur biliyor musun, kurutur, tüketir insanı,
ben de bu yüzden hayal kurmuyorum. Daha fazla tükenmemek için. Zaten kalabalık
bir ev burası, işi, gücü çok, sabahtan gece vaktine dur durak yok, gece olunca
bir de…
Artık gitmem
lazım, anam şimdi bağırmaya başlar.
Biliyorum iki tür
insan var, kadınlar ve erkekler. Cinsiyetimin erkek olmaması beni bir kadın
yapar mı bilmiyorum, sen daha iyi bilirsin. Bana sorarsan, ben kendimi ne çocuk
ne de kadın gibi hissetmiyorum, çünkü her ikisinden de hiç olmadım.
Neyse senin yolun
uzundur, gidilecek yerlerin vardır. Benden herkese selam söyle, benden ve benim
gibi olan herkesten, kendini “kadın” gibi hisseden herkese selam olsun.
Adım mı, önemi var mı;
Bana “Çocuk
Gelin” diyorlar.
Kadınlar Gününüz
Kutlu Olsun!
Sevgiyle Kalın
Nilgün Turan
